از تبعیض تا مداخله غیرقانونی؛ رمزگشایی از پیچیده‌ترین پرونده‌ انضباطی فدراسیون فوتبال ایران

در اوایل سال 2 ، آلایرزا بیرانوند به طور یک جانبه ، او قرارداد خود را با پرسپولیس فسخ کرد تا به تراکتور بپیوندد. این تصمیم بلافاصله با واکنش قانونی پرسپولیس روبرو شد. باشگاه تهران ادعا کرد که خاتمه بیرانوند غیرقانونی است ، در حالی که دروازه بان سابق هند ادعا کرد که این شکست برای خاتمه محفوظ است.

این موسسه با اشاره به پرونده به کمیته انضباطی در تابستان ، سرانجام در اکتبر همان سال رای داد: بیرانوند به پرداخت 2 میلیارد تومان جبران خسارت و تحمل شش ماه تعلیق محکوم شد. اما رأی هیچ یک از دو باشگاه پرسپولیس و تراکتور را متقاعد نکرد و داستان به کمیته تجدید نظر کشیده شد.

کمیته تجدید نظر ، پس از بررسی زمان یکی از طولانی ترین روندهای انضباطی در تاریخ فوتبال ایران است ، سرانجام در ماه آگوست رأی نهایی را صادر کرد. براساس حکم جدید ، بیرانوند به شش ماه محرومیت قطعی محکوم شد و 2 میلیارد تومان جبران خسارت به پرسپولیس پرداخت کرد. این رأی ، ضمن تأیید خاتمه غیرقانونی ، نشان داد که تلاش بیرانوند برای پیوستن به تراکتور نقض انضباطی است.

اما جنبه تاریک این پرونده نه تنها در محتوای قانونی آن نهفته است ، بلکه به شکلی که فدراسیون فوتبال وارد روند می شود. برخلاف ادعای دائمی مهدی تاجرئیس فدراسیون استقلال عناصر قضایی ، در این مورد ، حتی شاهد ورود مستقیم وی به آشتی و برگزاری جلسات بین دو باشگاه بود. عملی که در مواجهه با تخلفات ، یک رویکرد تبعیض آمیز مضاعف را رونمایی کرد.

فدراسیون فوتبال هرگز در مواردی که بازیکنان ، مربیان یا مدیران خوب شناخته شده حضور ندارند ، در روند رسیدگی نقش ایفا نمی کند ، اما این بار به دلیل موقعیت بیرانوند به عنوان دروازه بان شماره یک تیم ملی ، مداخلات وجود داشت که منتقدین با بی طرفی و عدالت تصدیق می کردند. اقدامات ، مانند برگزاری جلسه ای برای آشتی ، تلاش برای کاهش محرومیت و تأخیر در صدور رأی نهایی ، نشان داد که فدراسیون فوتبال تمایل دارد با آشتی از روال عادی خارج شود.

مسئله نگران کننده تر عدم اجرای محرومیت بیرانوند در بازی های ملی است. اگرچه کمیته تجدید نظر به اجرای بازی های باشگاه رای داد ، اما راه حضور وی در تیم ملی افتتاح شده است. این نه تنها نمونه بارز تبعیض است ، بلکه اعتبار پیراهن تیم ملی را نیز زیر سوال می برد. هنگامی که یک بازیکن مرتکب تخلف انضباطی می شود ، صرفاً به دلیل موقعیت یا شهرت خود نمی توان آن را نادیده گرفت.

سرانجام این پرونده توسط اختلاف نظر پرسپولیس و تراکتور و صدور رای نهایی توسط کمیته تجدید نظر بسته شد ، اما سؤالات اساسی یک ساختار انضباطی ، استقلال قضایی و معیارهای دوگانه در فوتبال ایران را مطرح کرد. چرا فقط برخی موارد مستحق مداخله رئیس جمهور فدراسیون هستند؟ چرا مجازات برخی از نقض ها اجرا می شود؟ و آیا قانون در فوتبال ایران برای همه یکسان است؟

پرونده بیرانوند یک اختلاف انضباطی نبود. در عوض ، این یک آزمایش برای اندازه گیری عدالت و استقلال ساختار فوتبال ایران بود. آزمایشی که با حکم نهایی به پایان رسید ، اما برای مدت طولانی از فوتبال ایران پله های تبعیض را به جا گذاشت.

پایان پیام/