مراسم باشکوه تشییع پیکر پاک شهدای حمله تروریستی؛ نماد همبستگی ملت ایران

امروز ، تهران شاهد موجی از عشق و ایستادن در مراسم تشییع جنازه رژیم صهیونیستی بود. افراد در هر سنی و سن ، از بزرگان خمیده گرفته تا فرزندان بی گناه در آغوش مادران ، همه گرد هم آمدند تا وفاداری خود را به آرزوهای شهدا و مقاومت در برابر ظلم نشان دهند.

ساعاتی قبل از مراسم تشییع جنازه شهدای شهدا ، خیابان های منتهی به میدان انقلاب به رودخانه ای غوغا از مردم غیرت تبدیل شده بود. ایستگاه های مترو با جمعیتی از “مرگ به آمریکا” و “مرگ بر اسرائیل” شلوغ بودند. فریادی که ناشی از هیجان نیست ، بلکه از اعماق روح است که از ظلم و ستم نمی آیند.

در میان جمعیت ، تصویر پیرمردی که پرچم ایران را حمل می کرد ، به همراه یک نوجوان که عکس شهدا را بالا نگه داشته بود ، همه این موارد را ناگفته نشان داد.

مادرانی که فرزندان خردسال خود را در آغوش می گرفتند انگار که می خواستند عشق خود را به عشق خانه از همان سالهای اول زندگی خود بگذرانند.

صندوق های کوچک ، همراه با دردهای بزرگ

تابوت های بچه های شهید ، با دست های کوچک خود ، رویای رویاهای بزرگ را می دیدند ، قلب هر بیننده را نقاشی می کردند. این تصاویر بار دیگر خاطره جنایت رژیم صهیونیستی را در ذهن احیا کردند و فریاد “انتقام” از مخاطبان نشان داد که خون این شهدا بی پاسخ نخواهد ماند.

در میان پوسترها و پرچم ها ، شعارهایی مانند “اطاعت از رهبر” ، “ایستاده تا انتها” و “شهدای راه خانه ، خون آنها” دیده شد. به نظر می رسید که هر یک از این نوشته ها برگهای کتاب ملت ایران با شهدا بودند. میثاق که در تاریخ این سرزمین تجدید شده است.

یکی از شرکت کنندگان در مصاحبه با خبرنگار مقدار وی گفت: ما گفتیم که ملت ایران تا آخرین قطره خون خود ایستاده است. در اینجا خانه ما است و ما اجازه نخواهیم داد که هیچ قدرت بیگانه ای را نقض حریم خصوصی ما کند.

یکی دیگر از شرکت کنندگان با اشاره به حضور پرشور مردم در گفتگو با مقدار تأکید کرد: امروز فقط یک مراسم تشییع جنازه نبود. این پیامی برای تمام جهان بود که ایران هرگز علیه ترور و تروریسم خم نمی شود.

در میان جمعیت ، سکوت پیرزن که روی تابوت گل شهید ریخت ، بیش از هر شعار بود. یا کودکی که به جای یک اسباب بازی یک پرچم سه طبقه داشت و می دانست که امروز باید در اینجا باشد.

امروز تهران ، نه یک شهر ، بلکه یک قلب ضرب و شتم است. قلبی که برای شهدا فریاد می زد و با هر ضربه ای فریاد می زد: “ما هستیم و خواهیم ماند.”

پایان پیام/