ایران – ازبکستان؛ فینال انتقامی با چاشنی تقابل قلعه‌نویی و کاناوارو/ نبرد سرنوشت‌ساز یوزها برای اعاده حیثیت

تیم ملی فوتبال ایران امشب در حساس ترین و تعیین کننده ترین بازی تورنمنت چهارجانبه العین به مصاف ازبکستان می رود که جنبه ای فراتر از یک فینال دوستانه دارد. رقیبی که در سال های اخیر نه تنها فاصله خود را با ایران کم کرده، بلکه با سرمایه گذاری گسترده و رشد نسلی خود را به عنوان یکی از پروژه های موفق فوتبال آسیای میانه و حتی قاره کهن معرفی کرده است.

این بازی فقط یک بازی دوستانه نیست. این یک رویارویی نمادین برای حفظ جایگاه و اقتدار ایران در منطقه است. فابیو کاناوارو که به تازگی هدایت ازبکستان را برعهده گرفته است با غلبه بر مصر به فینال راه یافت و نشان داد که به عنوان یکی از تیم های حاضر در جام جهانی انگیزه بالایی دارد.

ایران – ازبکستان

ایران پس از پیروزی سخت مقابل کیپ ورد و نمایش های نه چندان مطمئن در هفته های اخیر، حالا با فشار مضاعف وارد میدان می شود. فشار از نتیجه مسابقات نیست بلکه افکار عمومی و انتظاری است که سال ها بر اساس برتری تاریخی ایران در آسیا شکل گرفته است. کمتر کسی قبول دارد که تیم ملی ایران در شرایط فعلی مقابل ازبکستان شکست بخورد. زیرا ناکامی در این دیدار تبعات فنی، رسانه ای و روانی گسترده ای برای فوتبال ملی خواهد داشت.

در 5 تقابل اخیر تیم ملی فوتبال ایران و ازبکستان، 4 تساوی و یک برد برای ازبک ها به ثبت رسیده است و این آمار بسیار نگران کننده است. شاگردان قلانوی در 5 تقابل اخیر تنها چهار گل زدند و 5 گل دریافت کردند. تیم ملی ایران در مجموع برابر ازبکستان 20 گل زده و 8 گل دریافت کرده است. 10 برد برای ایران، 5 تساوی و 2 برد برای ازبک ها نیز به ثبت رسیده است. این بازی برای سومین بار است که در کشوری بی طرف برگزار می شود و در 2 بازی قبلی 2 تساوی انجام شده است. تقریبا 2 سال و 6 ماه از آخرین برد ایران مقابل ازبکستان می گذرد.

ازبکستان تیمی است که با برنامه ریزی دقیق، زیرساخت های مدرن و ثبات مدیریتی در دهه گذشته به سطحی از انسجام رسیده است که قبلاً در این کشور دیده نشده بود. نمایش قدرتمند مقابل مصر در نیمه نهایی نشان داد که ازبک ها امروز تیمی ساختارمند، فیزیکی و هماهنگ هستند. برخلاف گذشته که حمایت آنها تک چهره بود، حالا در همه خطوط بازیکنانی دارند که بدون واسطه ذهنی از فوتبال پایه رشد کرده اند.

از سوی دیگر ایران با ترکیبی که شامل چند ستاره باتجربه و نسلی تازه نفس است، همچنان در جستجوی ثبات تاکتیکی است. انتقادات اخیر به سبک بازی تیم ملی، محافظه کاری بیش از حد و نرسیدن به چارچوب خاصی باعث شده تا این فینال طعم محک بخورد. آزمونی که نتیجه آن می تواند مسیر تیم ملی را در ذهنیت جامعه تغییر دهد. پیروزی در این دیدار تا حدودی اعتماد از دست رفته را باز می گرداند اما شکست قطعا آرامش تیم را قبل از ورود به مراحل مهمتر بر هم خواهد زد.

ایران از نظر تاریخی در اکثر تقابل ها دست برتر را مقابل ازبکستان داشته است اما شرایط امروز با گذشته متفاوت است. فوتبال ازبکستان نه در ابتدا است و نه در دوره آزمایشی. آنها اکنون به سطح رقابتی رسیده اند که پیروزی مقابل ایران را نه یک غافلگیری، بلکه یک “گل” می دانند. اگر ایران در این بازی شکست بخورد، این پیام به فوتبال آسیا می رسد که فاصله سنتی قدرت ها با حریفان منطقه به میزان قابل توجهی کاهش یافته است.

از نظر معنوی نیز اهمیت بازی کمتر از جنبه فنی نیست. تیم ملی هفته های زیادی را پشت سر گذاشته و بخش هایی از جامعه فوتبال از عملکرد بازیکنان و جو اطراف تیم انتقاد کرده اند. چنین فضایی این فینال را فرصتی برای بازسازی چهره تیم ملی کرده است.

از نظر تاکتیکی، ایران باید از همان دقایق ابتدایی بازی، خط هافبک را در اختیار بگیرد تا ازبکستان را از اتکای معمولش به پرس های طولانی و انتقال سریع دور کند. تیم حریف بازیکنی مثل اورونوف در خط حمله دارد که با استفاده از فضای پشت مدافعان و انجام اشتباهات کوچک می تواند روند بازی را تغییر دهد.

تیم ملی ایران بازیکنان باتجربه خود را دارد و سردار آزمون مهاجم باتجربه این تیم به دلیل مصدومیت در اردوی تیم ملی حضور ندارد. اما جوانان تیم ملی به دلیل حضور در مسابقات قرقیزستان در اختیار کادرفنی امیر قلانوی نیستند و با میانگین سنی 28 سال به مصاف تیم جوان و با انگیزه ازبکستان می روند. با این حال باید دید بحث حساس و آبرومندانه شاگردان قلانی و فابیو کاناوارو به کجا می انجامد.

انتهای پیام/